~ Gedichten over ziek zijn ~
Nare momenten
Drukke witte-schorten-wereld
"Je krijgt nu nog een prik"
't Plafond kijkt onverschillig neder
De baxter drupt gedwee naar schrik
Beddenwieltjes die stilletjes kriepen
Meewarig loenst een gangen-blik
De lift duikt snel een paar verdiepen
Kurkdroge keel als ik slik
Operatietafel ligt koel te wachten
Onzeker trilt mijn gestrekte arm
Een zachte hand aait grimas-wangen
Begrijpende blik, ogen warm
Kom maar, we gaan je goed bewaken
Een etmaal lang jou mooi in beeld
Gehuld in spinnenwebben-draden
Morgen is jouw angst geheeld
Ik proef opluchting in het eten
Het eten van het ziekenhuis
Straks komt een vreugdebries mij halen
De zon wenkt zachtjes, welkom thuis!
Vandaag
Vandaag is alles anders
De kleuren van gevallen blad
De geuren van het stromend nat
De wolken zijn wat dieper grijs
Dit alles brengt me van de wijs
Vandaag is alles anders
Nu verlang ik naar weleer
Een beetje vreugd en meer
Naar onbezorgde dagen
Zonder pijn, zonder vragen
Maar door die ziekte is dat er niet
Enkel onzekerheid en diep verdriet.
Mijn moedertje
Dit ziek, teer wezentje en ik
We hadden enge banden
Ik kuste haar grijze haren
En streelde haar handen
Haar hoofd bewoog
Ze wilde nog wat water
Vermoeide ogen dankten
Dit alles zou ik missen later
Van dit levenslustig vrouwtje
Was alle kracht ontnomen
Men zag het, aan dit lijden
Kon maar een verlossing komen.
Niet eerlijk
Voor wie gezond is, is het heerlijk
Maar het leven is niet altijd eerlijk
Men beseft niet hoe goed het gaat
Tot een ziekte voor de deur staat
Als je dan alles moet geven
Moet vechten om te mogen leven
Bang afwachten of je kan winnen
Dan wordt je verscheurd van binnen.
Nooit meer
De slaap wil maar niet komen
Nooit duurde een nacht zo lang
Mijn geloof geeft me vertrouwen
Maar waarom ben ik dan zo bang
Het is de dreiging van de woorden
Die de dag mij brengen zal
Het is de scherpte van hun inhoud
Glashelder als kristal
Het zijn slechts woorden en klanken
Uitgesproken door een witte jas
Maar door hun harde waarheid
Wordt mijn leven
Nooit meer zoals het was.
De genezing
Zij stond voor den grooten spiegel
En lachte haar beeltnis aan
Zij had haar zijden kleedsel
En haar parelsnoer aangedaan
Zij waande zich genezen
Haar wang was weder rood
Zoo helder glansden hare oogen
Zij vreesde niet meer den dood
Och, jong verkwijnend harte
Dat zich zoo gaarne bedroog
't Was koorts, die gloeide op haar wangen
't Was de dood, die blonk in haar oog.
Rosalie Loveling 1834-1875
Sterfbed
Mijn vader sterft
Als ik zijn hand vasthoud
Voel ik de botten
Door zijn huid heen steken
Ik zoek naar woorden
Maar hij kan niet spreken
En is bij elke ademtocht benauwd
Dus schud ik kussens en verschik de deken
Waar hij met krachteloze hand in klauwt
Ik blijf zijn kind, al word ik eeuwen oud
En blijf als kind voor eeuwig in gebreke
Wij volgen allemaal hetzelfde pad
En worden met dezelfde maat gemeten
Ik zie mijzelf nu bij zijn bed gezeten
Zoals hij bij zijn eigen vader zat
Straks is hij weg, en heeft nooit geweten
Hoe machteloos ik hem heb liefgehad.
J.P. Rawie uit: 'Onmogelijk geluk' 1992
Bang
Ik ben zo bang
Wat duren de dagen lang
Niet weten wat er met jou gebeurt
Mijn hart uit elkaar gescheurd
Mijn moedertje
Ik maak me zorgen
Ik ben zo bang
Voor de nieuwe morgen.
Zacht sloffend
Zacht sloffend door die lange gang
De stilte pijnlijk voelbaar
Achter dichte deuren slaapt het leed
Dat ziekte en vaak wanhoop heet
Ze sloft en sloft maar door die gang
Vluchtend als een kind zo bang
Zoekend naar wat steun en kracht
Voor de dag die op haar wacht.
Euthanasie
Als ik eens broos en zwak zal zijn
En niet meer slapen kan van pijn
Lieve schat, laat me gaan dan
Waar men nog wel helpen kan
Al geef ik jou mijn laatste groet
Ik lijd niet meer en dat is goed
Wij waren toch elkaar zo na
Laat dat een troost zijn als ik ga.
Ziek
Het regent en het bliksemt
Met veel onweer erbij
Natte blije kinderen
Maar dat geldt niet voor mij
Ik ben ziek, ik heb kanker
Mijn lijf voelt als lood
Maar lang voel ik dat niet
Want morgen ga ik dood
Het kan niet anders
Maar sterven doet geen pijn
Ik ga heel rustig slapen
Dat is wel zo fijn
Sta niet stil bij mijn dood
Maar leef verder voor mij
Treur niet dat ik weg ben
Want ik ben daarboven blij.
Birte Bossink 12 jaar
Steun
De horizon komt dichterbij
Mijn wereld wordt wat klein
De lucht is niet meer blauw
Toch voel ik zonneschijn
Het is de warmte van de hoop
Van hen die dicht bij me zijn
Van liefde en van aandacht
Hun troost verzacht mijn pijn.
|