~ Ter nagedachtenis aan mijn moeder, Martha Linsingh ~
Lieve Boons, webmaster van Het Gedichtenhuisje
Mijn moeder en ik in 1972
De dag
De dag waarop je moeder sterft
De dag, die al je dagen
Van dan af aan
Iets grijzer verft.
Nooit meer
Nooit kan ik nog "ma" zeggen
Ik zal haar nooit meer zien
Als de telefoon gaat, nooit meer denken
't Zal moeder zijn misschien
Bijna elke dag word ik eraan herinnerd
Dat zij er niet meer is
En ik voel nog steeds vanbinnen
Hoe erg ik haar wel mis.
1970
Mijn moeder was een wijze, intelligente vrouw. Na het behalen van haar diploma van onderwijzeres, studeerde ze Braille, en gaf les aan blinde kinderen. Na de oorlog volgde ze mijn vader naar Antwerpen en kreeg 4 zonen en 1 dochter. Toen ze 65 jaar werd, lag ze voor de tweede keer in het ziekenhuis met een hartinfarct. Twee weken na haar verjaardag is ze overleden. In het poeziealbum van mijn zoon Bart schreef ze ooit: "De belangrijkheid van het leven is niet de lengte, doch wel de inhoud ervan."
Dag ma, we blijven je missen...
|
Jouw lief gezicht
Ik zag op jouw lief gezicht
Omkranst door grijze haren
Zo zeer de stempel en het gewicht
Van al die harde jaren
Nu ben je stilletjes heengegaan
Ver weg van alle zorgen
Jouw liefde voor ons blijft bestaan
Diep in ons hart geborgen.
|
Enkele dagen voor zijn oma stierf, had mijn zoon Bart zijn 12 jarigen feest. De dag van het feest wou hij absoluut nog naar het ziekenhuis. Hij kreeg van haar een fototoestel. Daarmee heeft hij nog vele dierbare foto's van mijn moeder genomen. Op die dag nam ik ook deze laatste foto van Bart met zijn oma. Ze was zo fier op hem. In 2008 is Bart ook reeds overleden. Ik hoop zo dat hij zijn allerliefste oma gevonden heeft...
|
Gemis
De pijn wordt minder scherp
Het doet iets minder zeer
Het missen wordt niet minder
Maar steeds een beetje meer.
Kon ik maar
Kon ik je maar even opbellen voor raad
Even vertellen hoe het hier gaat
Kon ik maar horen over mezelf als kind
En hoe je me nu als moeder vindt
Kon ik maar op zoek gaan naar herkenning
En ook van jou een beetje erkenning
Kon ik maar naast moeder, partner en vrouw
Heel eventjes weer kind zijn bij jou.
Niemand
Er komt een dag vroeg of laat
Dat zij, die jou het leven gaf
Het zelf helaas verlaat
Er komt een dag dat je alleen bent
Nooit meer ben je iemands kind
Nooit was iemand je zo dierbaar
Niemand heeft je zo bemind
Nooit meer dochter van je moeder
Je kindertijd voorgoed voorbij
En niemand kan de leegte vullen die zij
Mijn moeder, achterliet bij mij.
Het komt wel goed
Je gaat de ziekenhuiskamer binnen
En geeft een kusje op haar wang
Je doet je best om het te verbergen
Maar vanbinnen ben je bang
Je pakt haar vertrouwde, warme hand
En voelt het stromende bloed
Dan hoor je haar zachtjes zeggen
Stil maar kindje, het komt wel goed
En nu ligt ze daar, levenloos
De tranen stromen over m'n gezicht
Nog wel die glimlach om haar mond
Maar dit keer met haar ogen dicht
Ik leg mijn hand weer op de hare
Maar ik voel niet meer dat stromende bloed
Toch hoor ik haar in gedachten zeggen
Stil maar kindje, het komt wel goed.
Laatste foto van mijn moeder
met mijn zoon Toon.
Hij mocht zijn oma maar 7 jaar kennen.
De lach op jouw gezicht
Ik zie je soms in mijn gedachten
Vol liefde, warmte en helder licht
Ik kan je niet bereiken
Maar zie de lach op jouw gezicht
Ik kijk naar je liefdevolle ogen
Je keek me altijd zo vol warmte aan
Je was een mens om van te houden
Je herinnering blijft altijd bestaan.
Ik mis je
Ik zag je handen voor me liggen
Eens zo vaardig, toen zo stil
Duizend dingen, duizend zaken
Die ik graag nog weten wil
Met je praten, je horen vertellen
Ik weet, het kan niet meer
Dag moedertje, lief moedertje
Ik mis je, elke dag weer...
Dichtbij
Ik hoef mijn ogen maar te sluiten
En mijn moeder is dichtbij
Die ik lief had, die me voorging
Stralend staat zij weer voor mij
Ik wil haar zeggen dat ik haar mis
Maar ik denk dat zij dat weet
Want zij stond nog altijd voor me
Toen ik mijn ogen open deed
Even was het net als vroeger
Zij sloeg haar armen om me heen
"Ik mis jou ook, maar ik ben bij je"
Zei ze zacht voor ze verdween.
Een bries
Levend in een wereld
Van onzichtbare vormen
Kom je bij me
En fluistert mijn naam
Al ben je zonder gedaante
En krijg ik het niet uitgelegd
Een bries die mijn haren beroert
Maar in mijn dromen ben jij echt.
Tijd
Het voelt alsof het gisteren was
Helaas is dat niet waar
De maanden rijgen zich aaneen:
Het is al 30 jaar!
Respect
De beelden gaan vervagen
In de loop der jaren
Maar de herinnering aan moeder
Blijf ik in mijn hart bewaren
Ik vertel vaak over vroeger
Hoe het was als kind
Hoe ik, zelfs al had ze het moeilijk
Steeds ben opgevangen en bemind
Men kan er geen beelden bij vormen
Geen gezichten erbij zien
Maar door mijn enthousiasme
Voelt men vast wel de liefde misschien
Het respect voor mijn moeder
Is nog steeds heel diep en groot
Ze leeft verder zolang ik er ben
Want in mijn hart is ze niet dood.
Het lied van mijn moeder
Alles is tijdelijk, vandaag kan je groot zijn
Morgen iemand waar geen mens nog aan denkt
Maar onvergankelijk is het lied van mijn moeder
Dat mij steeds weer nieuwe levenskracht schenkt
Altijd zal ik haar blijven gedenken
Innig dankbaar voor al wat ze deed
Nooit vergeet ik het lied van mijn moeder
Dat mij troost schenkt in dagen van leed.
Mijn ouders in 1983
Het doodsbericht
Langzaam zie ik hen gaan
Die ik nog bij mij had
De bocht om van het pad
Wat gouddoorschenen stof
Dan wordt het in de hof
Nog stiller dan voorheen
De liefsten
Een voor een.
Ida Gerhardt 1905-1997
Ga maar
Dansend naar de hemel
Dansend naar het licht
Ga maar, lieve ma
Doe je ogen maar dicht.
Hoop
Maar vroeg of laat verschijnt het land
Dat elk verstand te boven gaat
Waar ik, volmaakt, opnieuw ontmoet
Wie ik voorgoed was kwijtgeraakt.
|