Deze pagina gevonden via zoekmachine?
Klik hier voor de volledige website.
http://www.gedichtenhuisje.net
Afschrijven van gedichten voor eigen gebruik is toegestaan.
Openbaar maken of op uw website plaatsen is verboden

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~



~ Ter nagedachtenis aan mijn vader, Victor Boons ~
Lieve Boons, webmaster van Het Gedichtenhuisje






Dag pa

Je verleden bestond uit werken
En een groot besef van plicht
Dit alles stond te lezen
Op jouw verweerde gezicht
Zachtjes ben je van ons heengegaan
En kwam er een einde aan jouw bestaan
Stil en moedig tot het laatste
Niet moeilijk maken voor je naasten
De ouderdom beroofde je van je kracht
Lieve pa, rust nu maar zacht.



1940
Zie ook: Gedichten oorlog.


Mijn vader vocht in de oorlog 1940-1945 en was bij het verzet. (het Geheime Leger van Mol) Hij overleefde een gevangenschap in het Oostenrijkse concentratiekamp Mauthausen. Veel heeft hij nooit verteld over de gruwelijkheden die hij daar gezien en meegemaakt heeft. Misschien omdat hij dacht dat wij dat toch niet zouden begrijpen. Hij bewaarde heel zijn leven zijn 'Entlassungsschein'(bewijs van vrijlating), want je wist maar nooit. Na de oorlog verhuisde hij met mijn moeder naar Antwerpen. Hij speelde graag op zijn mondharmonika. Voor zijn auto droeg hij steeds de grootste zorg. Na de dood van mijn moeder leefde mijn vader teruggetrokken en is thuis gestorven toen hij 72 jaar was. Dag pa, tot later...




Strooiweide

Hier sta ik stil bij jou
Wetend dat ik hier niets vind
Alleen een groene weide
Jouw asse in weer en wind
Ter nagedachtenis aan jou
Leg ik dan maar bloemen neer
De lucht is grijs en grauw
En de kille stilte doet me zeer.



1955


Herinnering

Het diepste verdriet
Wordt zo dikwijls verzwegen
Voor de ergste pijn
Schieten woorden tekort
Wij zijn met ons diepste
Verlangen verlegen
Waar 't liefste bezit
Slechts herinnering wordt.



Op zoek naar jou

Ik staar omhoog en zoek naar jou
In het zwarte van de nacht
Ik stel mij voor dat jij daar bent
En gewoon tegen mij lacht
Ik zie je niet, ik hoor je niet
Maar doordat ik je zo mis
Ben ik van het feit doordrongen
Dat daarboven mij "iets" is
Ik sluit mijn ogen en beleef
Een intensief moment
Ik weet gewoon, ik voel gewoon
Dat jij dicht bij me bent.



Nooit meer

Het doet zo'n pijn om nooit meer
Het kind van iemand te zijn
Omdat er nu niemand meer is
Die van ons houdt zoals we zijn.



Tot ziens

Aan de dood hadden we nog niet gedacht
Toch haalde hij pa, totaal onverwacht
We bleven achter, wat verdoofd
En het is niet meer 'tot ziens'
Zoals hij had beloofd.


Mijn ouders in 1983


Afscheid

Weer samen met moeder
Daar had je op gewacht
Maar waarom op die manier
Waarom zo onverwacht
Ik was er niet op voorbereid
Het ging allemaal zo vlug
Waarom niet nog een klein moment
Kom toch nog even terug
Geef me nog eenmaal
Ik vraag echt niet meer
De kans afscheid te nemen
Voor de allerlaatste keer.



Bedankt

Leven is als sneeuw
Je kunt het niet bewaren
Bedankt pa, dat je er voor ons was
Uren, maanden, jaren...



Het land

Maar vroeg of laat verschijnt het land
Dat elk verstand te boven gaat
Waar ik, volmaakt, opnieuw ontmoet
Wie ik voorgoed was kwijtgeraakt.






Deze pagina is een onderdeel van
Het Gedichtenhuisje
Copyright Lieve Boons
http://www.gedichtenhuisje.net