Deze pagina gevonden via zoekmachine? Klik hier voor de volledige website. http://www.gedichtenhuisje.net Afschrijven van gedichten voor eigen gebruik is toegestaan. Openbaar maken of op uw website plaatsen is verboden ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ Ter nagedachtenis aan mijn vader, Victor Boons ~ Lieve Boons, webmaster van Het Gedichtenhuisje Dag pa Je verleden bestond uit werken En een groot besef van plicht Dit alles stond te lezen Op jouw verweerde gezicht Zachtjes ben je van ons heengegaan En kwam er een einde aan jouw bestaan Stil en moedig tot het laatste Niet moeilijk maken voor je naasten De ouderdom beroofde je van je kracht Lieve pa, rust nu maar zacht. 1940 Zie ook: Gedichten oorlog. Mijn vader vocht in de oorlog 1940-1945 en was bij het verzet. (het Geheime Leger van Mol) Hij overleefde een gevangenschap in het Oostenrijkse concentratiekamp Mauthausen. Veel heeft hij nooit verteld over de gruwelijkheden die hij daar gezien en meegemaakt heeft. Misschien omdat hij dacht dat wij dat toch niet zouden begrijpen. Hij bewaarde heel zijn leven zijn 'Entlassungsschein'(bewijs van vrijlating), want je wist maar nooit. Na de oorlog verhuisde hij met mijn moeder naar Antwerpen. Hij speelde graag op zijn mondharmonika. Voor zijn auto droeg hij steeds de grootste zorg. Na de dood van mijn moeder leefde mijn vader teruggetrokken en is thuis gestorven toen hij 72 jaar was. Dag pa, tot later... Strooiweide Hier sta ik stil bij jou Wetend dat ik hier niets vind Alleen een groene weide Jouw asse in weer en wind Ter nagedachtenis aan jou Leg ik dan maar bloemen neer De lucht is grijs en grauw En de kille stilte doet me zeer. 1955 Herinnering Het diepste verdriet Wordt zo dikwijls verzwegen Voor de ergste pijn Schieten woorden tekort Wij zijn met ons diepste Verlangen verlegen Waar 't liefste bezit Slechts herinnering wordt. Op zoek naar jou Ik staar omhoog en zoek naar jou In het zwarte van de nacht Ik stel mij voor dat jij daar bent En gewoon tegen mij lacht Ik zie je niet, ik hoor je niet Maar doordat ik je zo mis Ben ik van het feit doordrongen Dat daarboven mij "iets" is Ik sluit mijn ogen en beleef Een intensief moment Ik weet gewoon, ik voel gewoon Dat jij dicht bij me bent. Nooit meer Het doet zo'n pijn om nooit meer Het kind van iemand te zijn Omdat er nu niemand meer is Die van ons houdt zoals we zijn. Tot ziens Aan de dood hadden we nog niet gedacht Toch haalde hij pa, totaal onverwacht We bleven achter, wat verdoofd En het is niet meer 'tot ziens' Zoals hij had beloofd. Mijn ouders in 1983 Afscheid Weer samen met moeder Daar had je op gewacht Maar waarom op die manier Waarom zo onverwacht Ik was er niet op voorbereid Het ging allemaal zo vlug Waarom niet nog een klein moment Kom toch nog even terug Geef me nog eenmaal Ik vraag echt niet meer De kans afscheid te nemen Voor de allerlaatste keer. Bedankt Leven is als sneeuw Je kunt het niet bewaren Bedankt pa, dat je er voor ons was Uren, maanden, jaren... Het land Maar vroeg of laat verschijnt het land Dat elk verstand te boven gaat Waar ik, volmaakt, opnieuw ontmoet Wie ik voorgoed was kwijtgeraakt. Deze pagina is een onderdeel van Het Gedichtenhuisje Copyright Lieve Boons http://www.gedichtenhuisje.net