~ Rouwgedichten 2 ~
Ik ga alvast, want ik ben zo moe
Maar weet je wat ik doe
'k Laat hier en daar een lichtje aan
Dan moet jij straks, als je komt
Niet door het donker gaan...
Niemand ziet de tranen
Niemand ziet de pijn
Altijd van je houden
Maar nooit meer bij je zijn.
Het huis is leeg en koud
Nu ik je stem niet meer hoor
De tafel, stoelen en het bed
Het stelt geen moer meer voor
Een boom zonder takken
Een hemel zonder blauw
Mijn liefste...
Dat is een dag zonder jou.
De tijd heelt niet de wonde
't Verzacht alleen de pijn
Zonder jou zal er blijvend
Een enorme leegte zijn.
Mijn pijn en verdriet
Niemand die het ziet
Maar het is er steeds
Sinds de dag dat jij me verliet.
Zwaar werden de dagen
En lang duurde de nacht
Hoe moeilijk is het vechten
Bij het ontbreken van kracht
Maar ondanks je verlies
Van de strijd om het leven
Heb je ons nog veel geluk
En veel liefde gegeven.
Ze zeggen dat de pijn overgaat
Het doet nu nog zo'n zeer
Ze zeggen dat het overgaat
Maar niemand zegt wanneer.
Je hart was gul en breed
Bood ruimte aan zo velen
Een ruimte die vaak overliep
Van warmte om te delen.
Ik ben ook een beetje gestorven
Een beetje dood gegaan
Want zonder jou te moeten leven
Kan ik voorlopig echt niet aan.
Lieve mama, ik hou van jou!
Of je nu in de hemel bent
Of gewoon hier op aarde
Iedere 'ik hou van jou'
Heeft zijn eigen waarde.
Jouw ster lijkt dichtbij
Maar is o zo ver
Zacht streelt het licht
Mijn opgeheven gezicht
Ik fluister: dag lieve schat
We missen je, weet je dat?
Wat is verhuizen in dit leven
't Is alles pakken en dan gaan
Verhuizen aan het eind van 't leven
Is gaan en alles laten staan.
De laatste uren voor het einde
Moegestreden tegen pijn
Is plotseling alles onbeduidend
Dan wordt die grote wereld klein
Wat we zo belangrijk vonden
Verliest zijn waarde en zijn zin
Maar achter die gesloten ogen
Glanst een gigantisch groot begin.
Schat, op het kastje vlak naast mijn bed
Tussen de bloemen, daar staat jouw portret
Voor ik ga slapen zeg ik nog heel zacht:
Liefste tot morgen, een goede nacht.
Liefste mama
Te klein ben ik om te begrijpen
Te klein om je te verliezen
Maar groot genoeg ben ik
Om van je te houden...
Het voelt alsof het gisteren was
Helaas is dat niet waar
De dagen rijgen zich aaneen:
Het is al twintig jaar!
Nooit meer je stem, nooit meer je lach
Nooit meer samen genieten van een mooie dag
Niets is meer hetzelfde in dit leven
Maar het houden van jou is gebleven...
Leven is als sneeuw
Je kunt het niet bewaren
Bedankt papa, dat jij er was
Uren, maanden, jaren.
Soms zie ik iets bekends
Of voel ik wat vertrouwds
Dan is het weer heel even
Net zoals vanouds
Je bent er niet meer
En toch zal ik je groeten
Je elke dag weer
Vele malen ontmoeten
Je handen, je lippen, je lach
Je bent bij me, iedere dag.
God keek rond in zijn tuin
En nam een leegte waar
Kijkend naar jou moe gelaat
Stelde Hij een mooi gebaar
Hij sloeg zijn armen om je heen
En verloste je van je pijn
God neemt alleen het beste
Zijn tuin moet wel prachtig zijn...
|